Wandelaars worden verwend met Oostenrijkse apfelstrudel, paardenbloemen en driehonderd dagen zon per jaar. Toch bevindt de Alta Via di Merano zich in Italië en wandel je op deze meerdaagse huttentocht soms zomaar een sneeuwlandschap binnen. Dit deel van de Dolomieten is het domein van route 24. En van wandelaars die van verassingen houden.

Een eerste kennismaking

Als route nummer 24 – beter bekend als de Alta Via di Merano – zich zou mogen voorstellen, zou dat met de volgende woorden zijn: ‘Beste wandelaar. Leuk je te verwelkomen op mijn spectaculaire route. Ik lig middenin natuurpark Gruppa di Tessa (in het Duits Texelgruppe) in de Dolomieten. Ik ben ongeveer honderd kilometer lang en je vindt me door de roodwitte vlaggetjes met nummer 24 te volgen. Wandelaars ontvang ik vriendelijk, maar gemakkelijk maak ik het je niet. Daar staan echter prachtige uitzichten en afwisselende wandelpaden tegenover. Onderweg slaap je in mijn berghutten en ’s middags lunch je met uitzicht op de bergdalen waar ik al jaren op neerkijk. Maar bereid je goed voor, want ik houd van klimmen en dalen….”.

De Alta via di Merano. Ook bekend onder de Duitse naam Meraner Höhenweg.  Een meerdaagse wandeltocht door de Italiaanse Dolomieten in Zuid-Tirol: een regio met een opmerkelijk verleden. Hoewel vier dagen maar net voldoende zijn om te ontdekken waarom iedereen in deze Italiaanse regio Duits spreekt en waarom palmbomen en gletsjers hier prima samengaan. Verwondering is een gevoel wat onlosmakelijk met de Alta Via di Merano verbonden is. Net als groene bergweiden, oneindige uitzichten en geiten. Maar route 24 is geen prater. Haar bergpaden, kloven en passen kun je het beste zelf ervaren. En als je in april op pad gaat: denk aan een warme jas en handschoenen.

Duizenden geiten

Vanuit het zuidelijke dal waar de stad Merano de scepter zwaait, kronkelen meerdere verharde en onverharde wegen omhoog naar het bergmassief van natuurpark Gruppa di Tessa.  Over een van deze wegen kruipt ons autootje omhoog. Dat is prettig, want de hoogtemeters die we nu omhoog rijden, hoeven we de komende dagen niet meer te lopen. Denken we. Dat route 24 wandelaars meer laat klimmen dan hen lief is, daar komen we de eerste dag al achter. Berggasthaus Magdfeld is vanavond onze stop. Daar laten we de auto vier dagen achter om uit te rusten. Zijn werk zit erop. Nu zijn wij aan de beurt.

Wie ’s ochtends bij Berggasthaus Magdfeld de deur uitstapt, staat niet alleen meteen op de Alta Via di Merano, maar krijgt ook het gevoel in een ansichtkaart te zijn beland. In het dal beneden glinstert Merano en om ons heen zien we weinig anders dan groene weiden, paardenbloemen en duizenden geiten. Zo zetten we onze eerste stappen op route 24. We volgen braaf haar roodwitte vlaggetjes en terwijl we klimmen, dalen en van het uitzicht genieten, worden de stappen langzaam kilometers. Deze eerste dag eindigt halverwege de middag op het terras van Gasthof Hochmuth. De warme voorjaarszon zakt en 1200 meter onder ons verandert Merano in een lichtgevende vlek te midden van de donkere bergen.

Winterse taferelen

De volgende dag klauteren we niet alleen omhoog en omlaag, maar lijken we ook van de zomer naar de winter te wandelen. Net als we gewend dreigen te raken aan het panorama van bloesembomen en wijngaarden, heeft de route een verassing voor ons in petto die wordt aangekondigd met een gure wind en mistflarden: sneeuw. Terwijl we steeds hoger komen, leidt route 24 ons vakkundig door een winter wonderlandschap. De wandeling loopt op een hoogte van ongeveer 1400 meter om het bergmassief heen, met een paar uitschieters naar beneden. En naar boven, waar eind april de geiten nog lekker rondbanjeren in de sneeuw. Net als wij.

Na een urenlange klim van 1400 naar bijna 1900 meter vindt onze 24 het welletjes en worden we weer naar beneden begeleid. Rechtstreeks een kloof in. Route 24 houdt duidelijk van afwisseling. En hoe Oostenrijks deze Italiaanse regio ook mag zijn, bij sommige wandelaars zijn de Italiaanse trekjes toch duidelijk waarneembaar. In ieder geval bij de Italiaanse dame die op het gevaarlijkste punt van de kloof uitgebreid haar haren kamt. Wij lopen snel door, want het kerkje van Katharinaberg – onze volgende stop – wenkt ons al vanuit het volgende dal. Vanavond slapen we in de hooischuur annex geitenstal van de familie Mair. Die met stijgende verbazing en hoofdschuddend onze plannen voor de volgende dag aanhoort…

Een onverwacht bezoek aan Merano

Wat blijkt? De volgende dag heeft route 24 een beklimming naar 2800 meter op het programma staan. Maar de familie Mair denkt daar anders over: dit deel van de route is volgens hen pas in juni begaanbaar. Niet zonder reden: er ligt 1,5 meter sneeuw en de temperatuur is -20 C°. We nemen nog een glas wijn en slaan de dekens dichter om ons heen. De houten schuur is sfeervol, maar niet bepaald warm. Een onbegaanbaar pad betekent echter niet alleen kou, maar ook gevaar. En van een berg gehaald worden door een reddingsploeg staat garant voor avontuur, maar ook voor risico’s voor anderen en het imago van naïeve toerist. Dat geeft de doorslag: we dalen de volgende dag af naar het dal en nemen de bus.

Met pijn in ons hart nemen we tijdelijk afscheid van route 24. Zo lopen we op onze derde ‘wandeldag’ door de straten van Merano. In dit bergstadje ontdekken we dat Zuid-Tirol (in het Italiaans Alto Adige) vijfhonderd jaar lang bij Oostenrijk hoorde. Dat verklaart waarom iedereen ons aanstaart als we in het Italiaans een koffie bestellen. Duits is hier de voertaal. Sinds de Eerste Wereldoorlog hoort Zuid-Tirol bij Italië, maar de regio geniet een hoge mate van autonomie. Hoewel we genieten van de kans  om Merano beter te leren kennen, hebben we weinig tijd. Met bussen proberen we alsnog onze bestemming voor vannacht te bereiken. En de vertrouwde roodwitte vlaggetjes van route 24.

Van palmbomen naar skipistes

Dat april misschien niet de juiste periode is om de Alta Via di Merano te lopen, constateren we ook bij aankomst in wintersportdorp Pfelders. De skipistes liggen er mooi bij en we zijn precies op tijd voor de après-ski. Een uur geleden liepen we nog tussen de palmbomen in Merano en nu staan we tussen de wintersporters. In Zuid-Tirol kan blijkbaar alles. Met dank aan de Dolomieten die hier het zachte mediterrane klimaat van Italië ontmoeten. Van dat zachte klimaat merken we de vierde en laatste dag echter weinig. Terwijl de skipistes ons toelachen, lopen we uren door witte naaldbossen en bewonderen we de enorme ijspegels.

Langzaam brengt route 24 ons echter terug naar de andere kant van het gebergte. Daar bevinden we ons weer tussen de groene weiden, die rechtstreeks uit een reclame voor Milka-chocolade lijken te komen. Alleen de paarse koe ontbreekt. De bergen om ons heen dragen een witte sneeuwhoed en de meeste auto’s in het dal hebben een skibox. Maar onder de warme aprilzon klimmen we de laatste kilometers naar de plek waar we vier dagen geleden onze auto achterlieten. Daar nemen we afscheid van de beste reisgids van Merano: route 24. Ze laat je zweten van het klimmen en bibberen van de kou, maar haar roodwitte vlaggetjes wijzen wandelaars overal in de machtige bergen van Merano de weg. Zonder fooi.